vrijdag 18 mei 2018

Horizontaal water

Dit blogstukje is een beetje als rivella: “ Een beetje vreemd, maar wel lekker.”

’s Ochtends kijk ik bij het wakker worden altijd of er inspiratie is voor een blogstukje, waarbij mijn ervaringen van de afgelopen 24 uur, worden gefilterd door mijn levenservaring.  

Dit is een stukje wat gaat over energetisch dynamische ‘duizeligwekkendheid’ en wat je zoal kunt doen om in (vermeend) uitdagend vaarwater, toch veilig te navigeren.

Ik begin graag met het citeren van een stukje uit de column ‘ De Grote Aantrekker’ van Marnix Peeters, uit de ZENO van zaterdag 14 april 2018.
(Een editie die me deze week erg veel bruikbare ingrediënten heeft aangereikt, trouwens.)

“De Grote Aantrekker is een gravitationele anomalie in het heelal. Een gebied dat duizenden sterrenstelsels naar zich toe trekt, ook het onze, waar niemand van weet wat er zich precies afspeelt. Het is 250 miljoen lichtjaar ver. Dat is 9,5 biljoen kilometer maal 250 miljoen.

Duizelingwekkend, zei mijn vrouw.

Onze Melkweg raast er met een snelheid van duizend kilometer per seconde op af. We zitten dus op een om zijn as draaiende bol, die baantjes doet rond de zon, die zelf rondknettert in een sterrenstelsel, dat dan weer meejakkert in een cluster, die door een supercluster heen zoeft, die tenslotte met duizend kilometer per seconde op de Grote Aantrekker afstormt. Je zou denken dat het hier harder zou waaien.

Het doet je wel alles heel erg relativeren, zie mijn vrouw, die gestopt was met lezen. Wat betekent in godsnaam de dood, als je maar zo’n pluisje bent Wat zou je je druk maken over de lelijkheid van de Boomsesteenweg?”

En ja, vanaf je geboorte daver je inderdaad op deze aardbol met 60 seconden per minuut, 60 minuten in een uur, 24 uur in een dag en 7 dagen per week af op het ‘eindpunt van deze trein’.

Zo’n 2 decennia heb ik samengeleefd met een zeeman, nautisch officier in de koopvaardij.

Daar steek je zomaar wat van op, uit de verhalen en…. door zelf mee te gaan en het een en ander aan den lijve te ervaren en observeren.

Zeeziekte…. is een (duizelingwekkend) fenomeen.
Officieel heel het ‘reisziekte’, want mensen kunnen het ook in andere voertuigen ervaren.

Wie nautisch officier is op de woelige baren, zou wel een heel erg beroerd leven hebben, als hij iedere dag zeeziek was. Je kan niet de hele dag met een groen gezicht kotsend de w.c. pot omarmen in een innige omhelzing…. er moet gewerkt worden en daar moet je zelfs je kop bij houden.

Toch starten veel zeelui hun carrière wel met heel wat innige omhelzingen met het porselein in hun hut, maar groeien er dan toch (goeddeels) overheen ( of besluiten tot een andere werkkring).

Mijn man vertrouwde me iets bijzonders toe. Hij had geen last meer van zeeziekte. Zeker niet, zei hij, als het echt ‘ spookte’ en er objectief gezien wel aardig wat reden voor duizelingwekkende bezorgdheid zou kunnen zijn. Hij zette zich dan gewoon vast met een touw, zodat hij niet om kon vallen en deed zijn werk. ‘Geen tijd’ voor zeeziekte, zei hij dan. Hij wist dat hij juist dan zijn kop erbij moest houden.
Toch, zei hij, was hij nog af en toe wel op het randje van zeeziekte en het was hem opgevallen dat dat altijd onder exact dezelfde omstandigheden voorkwam.
Er stond dan nauwelijks wind.. kracht 6 ofzo en dus zijn er nauwelijks golven.
Maat als er dan een ‘zwel’ was ( een basisdeining van de zee met hele lange halen, veroorzaakte door een storm op de oceaan, veel verderop), die onder een bepaalde hoek aan kwam ten opzichte van de te varen koers.. dan werd hij wel een beetje groenig, zat liever stilletjes in een hoekje en was niet echt ‘blij’.
Andere bemanningsleden hadden dan ‘ nergens last van’!

Van verhalen over tripjes naar Engeland met de ferry, is wel bekend ‘ iemand zeeziek zien zijn, doet in veel gevallen zeeziek zijn’. Begint er een groen aan te lopen, dan volgen er onder de reisgenoten zonder ‘zeebenen’ gegarandeerd meer.
Ook onder omstandigheden waarvan ‘die anderen’ helemaal niet onder de indruk zouden zijn geraakt.. zonder ‘die ene’!

Iets zeeeeeer vergelijkbaars doet zich voor op de ‘golven van het relationele verkeer’.
De zon kan prima schijnen in de situatie, het is er objectief gezien kalm, er is geen ‘vuiltje aan de lucht’.
Maar wat ‘deinig’ op grote afstand, kan toch voor vrij ernstige gevallen van zeeziekte zorgen.

En zeeziekte brengt werkelijk van alles in de mens naar boven.. maar ‘het beste’, is meestal niet de beschrijving die daarop algemeen van toepassing wordt verklaard.
Relationele zeeziekte.. net zo min.

Valt daar dan niks aan te doen?

Hier komt toegepaste psychologie met kennis van de energetisch dynamica van pas.

Ik weet, uit eigen ervaring, dat als ik aan boord was en waterige soep te eten kreeg op een nuchter maag, ik in no-time ‘queezy’ was. Want, met een half slaperig hoofd en een licht verstoord bioritme, hoefde ik niet eens naar de toestand van de zee buiten  te kijken, om te zien dat de soep door mijn bord klotste. En… zeeziekte slaat sneller toe op een lege maag… bingo.
Soep ‘ klotst’ al door het bord, bij zeer minimale bewegingen……

Ik kreeg de tip…. je kan niet zeeziek zijn als je horizontaal ligt.
(Ik heb heel wat dagen aan boord in bed gelegen met een boek. )

En, me verregaand verdiepend in sociaal-emotionele energetische dynamiek…. hetzelfde is waar voor last hebben van onaangename golfpatronen daarin!
Tegen de tijd dat ik voel dat het ‘duizelingwekkend’ is.. ga ik kaliberen op ‘horizontaal’ en dan ebt het altijd weer weg.

Maar ja, plat op je rug gaan liggen, is niet altijd mogelijk.

Toch is er de ‘pocket-versie’ van dat kalibrerings-mechanisme ruimschoots simpel voor handen.
Het ‘glas met een waterige vloeistof’.

Kijk, heel goed, naar het oppervlak van een glas met bijvoorbeeld water, wat op de tafel staat.

Neem het een minuut ofzo, echt heel goed in al zijn bewegingen waar.
Is er.. objectief waarneembaar, een ‘storm in dat glas water’?

Vergeet niet, het water draait met duizelingwekkende snelheid om de as van de aarde, die om de zon zwiert en dat alles stuitert op hoge snelheid door het heelal.
Golft het?

Zo niet, dan weet je dat het een zeer beproeft kalibratiemedicijn in handen is gespeeld. Hoera!
Drink het op in de wetenschap dat dit hele bijzondere horizontale water, jouw duizelingen braakneigingen van onverkwikkelijkheden en ‘de spokerigheid in je verschijning’ kan doen uitdoven. Terug naar ‘calm, happy and confident’ .
Drink het met volle aandacht op.

Uiteraard is het werkelijke medicijn hier, dat je met je volle aandacht naar het werkelijk hier en nu gaat en met eigen ogen ziet dat er in het concrete hier en nu helemaal geen reuring is, die het rechtvaardigt om je amygdala zo ver te doen prikkelen dat je in vechten-vluchten modus komt.
Je schakelt zo zelf je prefrontale cortex weer online.. de gereedschapskist met al je menselijke vermogens, die je in staat stellen om je kop bij het navigeren van deze ‘wateren’ te houden.

Een gedehydrateerd lichaam, neemt doorgaans wat slechtere beslissingen, dus een extra glas water kan nooit kwaad.
Het stelt je amygdala nog verder gerust dat de kust veilig is, want… in een echte crisissituatie gaat geen enkel weldenkend zoogdier (relatief rustig) iets staan drinken!
Het zelf in beweging zetten van de peristaltiek van je lichaam en energielichaam… iets ‘doen’… waarvan je weet dat het eenvoudig door je systeem verwerkt kan worden en geen bedreiging voor je veiligheid is….  helpt de psychologische ‘wissel’ verder omzetten.
Dat is de simpele versie.

Er is ook een meer geavanceerde versie, voor wie van high-tech oplossingen houdt.
Ook handig als je even geen stilstaande tafel bij de hand hebt om deze check mee te doen, of het je de tijd ontbreekt om stil te gaan staan.

En… als er werkelijk iets aan de hand is waar je je kop gewoon bij moet houden, terwijl je mogelijk weet gevoelig te zijn voor de wat heftiger golfpatronen.

De gyroscopische kamer.

Ik vernam in de dagen met de zeeman dat er gyroscopische instrumenten zijn.

Die zijn zo ‘opgehangen’ aan boord van een schip, dat ze volstrekt geen last hebben van welke schommelingen dan ook. Geheel trillingsvrij, deinigsvrij zijn.

Ik vroeg me toen al af, waarom ze de brug van het schip niet in zijn geheel gyroscopisch hebben geconstrueerd. Of zelfs de hele ‘accommodatie’.
‘Kosten’ zal wel het juiste antwoord zijn, in de afweging van de noodzaak.

Maar, me verdiepend in esoterische bronnen en in mijzelf….. weet ik dat er een gyroscopische ‘kamer’ ingebouwd is in het eigen bewustzijnssysteem, waar je naartoe kunt gaan en toch volledig over alle elementair nuttige  ‘koppie-erbij’ besturingsmechanismen kunt beschikken.

Het is niet je gewone ‘ brug’ en commandocentrum.
Het is er om te beginnen ‘ geblindeerd’ ( zodat je niet afgeleid wordt door wat er door een raampje te zien valt) en volledig koerst op alle beschikbare informatie uit het innerlijke weten.. van wie je bent, waar je naartoe verkiest te gaan.
En daar ‘hang’ je dan in…. onverstoord door welke turbulentie dan ook.
Maar dat ‘hangen’ is dan gewoon met beide benen op horizontale grond ‘staan’ hoor…. Zo relaxed als je maar wilt, op een heel hoog bewustzijn, met de volledige beschikking over alle vermogens kennis en ervaring en communicatieopties.

(Blijven hangen in wat je amygdala je voorschotelt, is op een heel laag bewustzijn, met vooral een heel arsenaal aan vechten en vluchten opties en reflexen ter beschikking staan. Met doorgaans ‘onverkwikkelijke gevolgen’ voor het zelf en de omstanders.
Het is als blijven staren naar de soep op tafel, terwijl buiten, in de frisse lucht, je ziet dat er eigenlijk een behoorlijk vlak zeetje is)

Het ergste van zeeziekte, weet ik uit ervaring,  is het punt dat je maag eigenlijk al lang leeg is en je gal gaat spuwen. Er is wel de braakreflex, maar er valt niks meer te braken en je keert jezelf zowat binnenstebuiten om toch wat te kunnen produceren.Dat smaakt heel erg vies en doet ook heel erg pijn, omdat je spieren zich tot een maximum aanspannen. Miserabel.. is het woord wat dan de gesteldheid wel aardig accuraat beschrijft... en in de spiegel is dan weinig fraais of vrolijks te zien.

Daar is ook een sociaal emotioneel maatschappelijk equivalent van die ‘reisziekte’ door het leven.
En die is ook vrij goed overdrachtelijk besmettelijk.

Dat geeft dan nog niet zo veel als er werkelijk storm aan de hand is…. maar ja…. met zijn allen kotsend over de reling gaan hangen, terwijl er rondom  uitzicht is op een vlakke zee onder een blauwe zon…..? 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten