Dit blogstukje is
een beetje als rivella: “ Een beetje vreemd, maar wel lekker.”
’s Ochtends kijk
ik bij het wakker worden altijd of er inspiratie is voor een blogstukje, waarbij
mijn ervaringen van de afgelopen 24 uur, worden gefilterd door mijn
levenservaring.
Dit is een stukje
wat gaat over energetisch dynamische ‘duizeligwekkendheid’ en wat je zoal kunt doen
om in (vermeend) uitdagend vaarwater, toch veilig te navigeren.
Ik begin graag
met het citeren van een stukje uit de column ‘ De Grote Aantrekker’ van Marnix
Peeters, uit de ZENO van zaterdag 14 april 2018.
(Een editie die me deze week erg veel bruikbare ingrediënten heeft aangereikt, trouwens.)
(Een editie die me deze week erg veel bruikbare ingrediënten heeft aangereikt, trouwens.)
“De Grote Aantrekker is een gravitationele anomalie in het heelal. Een
gebied dat duizenden sterrenstelsels naar zich toe trekt, ook het onze, waar
niemand van weet wat er zich precies afspeelt. Het is 250 miljoen lichtjaar ver.
Dat is 9,5 biljoen kilometer maal 250 miljoen.
Duizelingwekkend, zei mijn vrouw.
Onze Melkweg raast er met een snelheid van duizend kilometer per seconde op
af. We zitten dus op een om zijn as draaiende bol, die baantjes doet rond de
zon, die zelf rondknettert in een sterrenstelsel, dat dan weer meejakkert in
een cluster, die door een supercluster heen zoeft, die tenslotte met duizend
kilometer per seconde op de Grote Aantrekker afstormt. Je zou denken dat het
hier harder zou waaien.
Het doet je wel alles heel erg relativeren, zie mijn vrouw, die gestopt was
met lezen. Wat betekent in godsnaam de dood, als je maar zo’n pluisje bent Wat
zou je je druk maken over de lelijkheid van de Boomsesteenweg?”
En ja, vanaf je
geboorte daver je inderdaad op deze aardbol met 60 seconden per minuut, 60
minuten in een uur, 24 uur in een dag en 7 dagen per week af op het ‘eindpunt
van deze trein’.
Zo’n 2 decennia
heb ik samengeleefd met een zeeman, nautisch officier in de koopvaardij.
Daar steek je zomaar
wat van op, uit de verhalen en…. door zelf mee te gaan en het een en ander aan den
lijve te ervaren en observeren.
Zeeziekte…. is een
(duizelingwekkend) fenomeen.
Officieel heel het ‘reisziekte’, want mensen kunnen het ook in andere voertuigen ervaren.
Officieel heel het ‘reisziekte’, want mensen kunnen het ook in andere voertuigen ervaren.
Wie nautisch
officier is op de woelige baren, zou wel een heel erg beroerd leven hebben, als
hij iedere dag zeeziek was. Je kan
niet de hele dag met een groen gezicht kotsend de w.c. pot omarmen in een
innige omhelzing…. er moet gewerkt worden en daar moet je zelfs je kop bij
houden.
Toch starten veel
zeelui hun carrière wel met heel wat innige omhelzingen met het porselein in
hun hut, maar groeien er dan toch (goeddeels) overheen ( of besluiten tot een
andere werkkring).
Mijn man vertrouwde
me iets bijzonders toe. Hij had geen last meer van zeeziekte. Zeker niet, zei
hij, als het echt ‘ spookte’ en er objectief gezien wel aardig wat reden voor
duizelingwekkende bezorgdheid zou kunnen zijn. Hij zette zich dan gewoon vast
met een touw, zodat hij niet om kon vallen en deed zijn werk. ‘Geen tijd’ voor
zeeziekte, zei hij dan. Hij wist dat hij juist dan zijn kop erbij moest houden.
Toch, zei hij,
was hij nog af en toe wel op het randje van zeeziekte en het was hem opgevallen
dat dat altijd onder exact dezelfde omstandigheden voorkwam.
Er stond dan nauwelijks wind.. kracht 6 ofzo en dus zijn er nauwelijks golven.
Maat als er dan een ‘zwel’ was ( een basisdeining van de zee met hele lange halen, veroorzaakte door een storm op de oceaan, veel verderop), die onder een bepaalde hoek aan kwam ten opzichte van de te varen koers.. dan werd hij wel een beetje groenig, zat liever stilletjes in een hoekje en was niet echt ‘blij’.
Er stond dan nauwelijks wind.. kracht 6 ofzo en dus zijn er nauwelijks golven.
Maat als er dan een ‘zwel’ was ( een basisdeining van de zee met hele lange halen, veroorzaakte door een storm op de oceaan, veel verderop), die onder een bepaalde hoek aan kwam ten opzichte van de te varen koers.. dan werd hij wel een beetje groenig, zat liever stilletjes in een hoekje en was niet echt ‘blij’.
Andere
bemanningsleden hadden dan ‘ nergens last van’!
Van verhalen over
tripjes naar Engeland met de ferry, is wel bekend ‘ iemand zeeziek zien zijn,
doet in veel gevallen zeeziek zijn’. Begint er een groen aan te lopen, dan
volgen er onder de reisgenoten zonder ‘zeebenen’ gegarandeerd meer.
Ook onder omstandigheden waarvan ‘die anderen’ helemaal niet onder de indruk zouden zijn geraakt.. zonder ‘die ene’!
Ook onder omstandigheden waarvan ‘die anderen’ helemaal niet onder de indruk zouden zijn geraakt.. zonder ‘die ene’!
Iets zeeeeeer
vergelijkbaars doet zich voor op de ‘golven van het relationele verkeer’.
De zon kan prima
schijnen in de situatie, het is er objectief gezien kalm, er is geen ‘vuiltje
aan de lucht’.
Maar wat ‘deinig’ op grote afstand, kan toch voor vrij ernstige gevallen van zeeziekte zorgen.
Maar wat ‘deinig’ op grote afstand, kan toch voor vrij ernstige gevallen van zeeziekte zorgen.
En zeeziekte
brengt werkelijk van alles in de mens naar boven.. maar ‘het beste’, is meestal
niet de beschrijving die daarop algemeen van toepassing wordt verklaard.
Relationele zeeziekte.. net zo min.
Relationele zeeziekte.. net zo min.
Valt daar dan
niks aan te doen?
Hier komt toegepaste
psychologie met kennis van de energetisch dynamica van pas.
Ik weet, uit
eigen ervaring, dat als ik aan boord was en waterige soep te eten kreeg op een
nuchter maag, ik in no-time ‘queezy’ was. Want, met een half slaperig hoofd en
een licht verstoord bioritme, hoefde ik niet eens naar de toestand van de zee buiten te kijken, om te zien dat de soep door mijn
bord klotste. En… zeeziekte slaat sneller toe op een lege maag… bingo.
Soep ‘ klotst’ al door het bord, bij zeer minimale bewegingen……
Soep ‘ klotst’ al door het bord, bij zeer minimale bewegingen……
Ik kreeg de tip….
je kan niet zeeziek zijn als je horizontaal ligt.
(Ik heb heel wat dagen aan boord in bed gelegen met een boek. )
(Ik heb heel wat dagen aan boord in bed gelegen met een boek. )
En, me verregaand verdiepend in sociaal-emotionele energetische dynamiek…. hetzelfde is waar voor last hebben van onaangename golfpatronen daarin!
Tegen de tijd dat ik voel dat het ‘duizelingwekkend’ is.. ga ik kaliberen op ‘horizontaal’ en dan ebt het altijd weer weg.
Maar ja, plat op
je rug gaan liggen, is niet altijd mogelijk.
Toch is er de ‘pocket-versie’
van dat kalibrerings-mechanisme ruimschoots simpel voor handen.
Het ‘glas met een
waterige vloeistof’.
Kijk, heel goed, naar het oppervlak van een glas met bijvoorbeeld water, wat op de tafel staat.
Neem het een minuut ofzo, echt heel goed in al zijn bewegingen waar.
Is er.. objectief
waarneembaar, een ‘storm in dat glas water’?
Vergeet niet, het
water draait met duizelingwekkende
snelheid om de as van de aarde, die om de zon zwiert en dat alles stuitert op
hoge snelheid door het heelal.
Golft het?
Golft het?
Zo niet, dan weet
je dat het een zeer beproeft kalibratiemedicijn in handen is gespeeld. Hoera!
Drink het op in de wetenschap dat dit hele bijzondere horizontale water, jouw duizelingen braakneigingen van onverkwikkelijkheden en ‘de spokerigheid in je verschijning’ kan doen uitdoven. Terug naar ‘calm, happy and confident’ .
Drink het met volle aandacht op.
Drink het op in de wetenschap dat dit hele bijzondere horizontale water, jouw duizelingen braakneigingen van onverkwikkelijkheden en ‘de spokerigheid in je verschijning’ kan doen uitdoven. Terug naar ‘calm, happy and confident’ .
Drink het met volle aandacht op.
Uiteraard is het werkelijke medicijn hier, dat je met je
volle aandacht naar het werkelijk hier en nu gaat en met eigen ogen ziet dat er in het concrete hier en nu helemaal geen
reuring is, die het rechtvaardigt om
je amygdala zo ver te doen prikkelen dat je in vechten-vluchten modus komt.
Je schakelt zo zelf je prefrontale cortex weer online.. de gereedschapskist met al je menselijke vermogens, die je in staat stellen om je kop bij het navigeren van deze ‘wateren’ te houden.
Je schakelt zo zelf je prefrontale cortex weer online.. de gereedschapskist met al je menselijke vermogens, die je in staat stellen om je kop bij het navigeren van deze ‘wateren’ te houden.
Een
gedehydrateerd lichaam, neemt doorgaans wat slechtere beslissingen, dus een
extra glas water kan nooit kwaad.
Het stelt je amygdala nog verder gerust dat de kust veilig is, want… in een echte crisissituatie gaat geen enkel weldenkend zoogdier (relatief rustig) iets staan drinken!
Het zelf in beweging zetten van de peristaltiek van je lichaam en energielichaam… iets ‘doen’… waarvan je weet dat het eenvoudig door je systeem verwerkt kan worden en geen bedreiging voor je veiligheid is…. helpt de psychologische ‘wissel’ verder omzetten.
Het stelt je amygdala nog verder gerust dat de kust veilig is, want… in een echte crisissituatie gaat geen enkel weldenkend zoogdier (relatief rustig) iets staan drinken!
Het zelf in beweging zetten van de peristaltiek van je lichaam en energielichaam… iets ‘doen’… waarvan je weet dat het eenvoudig door je systeem verwerkt kan worden en geen bedreiging voor je veiligheid is…. helpt de psychologische ‘wissel’ verder omzetten.
Dat is de simpele
versie.
Er is ook een
meer geavanceerde versie, voor wie van high-tech oplossingen houdt.
Ook handig als je even geen stilstaande tafel bij de hand hebt om deze check mee te doen, of het je de tijd ontbreekt om stil te gaan staan.
En… als er werkelijk iets aan de hand is waar je je kop gewoon bij moet houden, terwijl je mogelijk weet gevoelig te zijn voor de wat heftiger golfpatronen.
Ook handig als je even geen stilstaande tafel bij de hand hebt om deze check mee te doen, of het je de tijd ontbreekt om stil te gaan staan.
En… als er werkelijk iets aan de hand is waar je je kop gewoon bij moet houden, terwijl je mogelijk weet gevoelig te zijn voor de wat heftiger golfpatronen.
De gyroscopische
kamer.
Ik vernam in de
dagen met de zeeman dat er gyroscopische instrumenten zijn.
Die zijn zo ‘opgehangen’
aan boord van een schip, dat ze volstrekt geen last hebben van welke
schommelingen dan ook. Geheel trillingsvrij, deinigsvrij zijn.
Ik vroeg me toen
al af, waarom ze de brug van het schip niet in zijn geheel gyroscopisch hebben
geconstrueerd. Of zelfs de hele ‘accommodatie’.
‘Kosten’ zal wel
het juiste antwoord zijn, in de afweging van de noodzaak.
Maar, me
verdiepend in esoterische bronnen en in mijzelf….. weet ik dat er een gyroscopische ‘kamer’ ingebouwd is in het eigen bewustzijnssysteem,
waar je naartoe kunt gaan en toch volledig over alle elementair nuttige ‘koppie-erbij’ besturingsmechanismen kunt
beschikken.
Het is niet je
gewone ‘ brug’ en commandocentrum.
Het is er om te beginnen ‘ geblindeerd’ ( zodat je niet afgeleid wordt door wat er door een raampje te zien valt) en volledig koerst op alle beschikbare informatie uit het innerlijke weten.. van wie je bent, waar je naartoe verkiest te gaan.
Het is er om te beginnen ‘ geblindeerd’ ( zodat je niet afgeleid wordt door wat er door een raampje te zien valt) en volledig koerst op alle beschikbare informatie uit het innerlijke weten.. van wie je bent, waar je naartoe verkiest te gaan.
En daar ‘hang’ je
dan in…. onverstoord door welke turbulentie dan ook.
Maar dat ‘hangen’ is dan gewoon met beide benen op horizontale grond ‘staan’ hoor…. Zo relaxed als je maar wilt, op een heel hoog bewustzijn, met de volledige beschikking over alle vermogens kennis en ervaring en communicatieopties.
Maar dat ‘hangen’ is dan gewoon met beide benen op horizontale grond ‘staan’ hoor…. Zo relaxed als je maar wilt, op een heel hoog bewustzijn, met de volledige beschikking over alle vermogens kennis en ervaring en communicatieopties.
(Blijven hangen
in wat je amygdala je voorschotelt, is op een heel laag bewustzijn, met vooral een heel arsenaal aan vechten en
vluchten opties en reflexen ter beschikking staan. Met doorgaans ‘onverkwikkelijke
gevolgen’ voor het zelf en de omstanders.
Het is als blijven staren naar de soep op tafel, terwijl buiten, in de frisse lucht, je ziet dat er eigenlijk een behoorlijk vlak zeetje is)
Het is als blijven staren naar de soep op tafel, terwijl buiten, in de frisse lucht, je ziet dat er eigenlijk een behoorlijk vlak zeetje is)
Het ergste van
zeeziekte, weet ik uit ervaring, is het
punt dat je maag eigenlijk al lang leeg is en je gal gaat spuwen. Er is wel de braakreflex, maar er valt niks meer te braken en je keert
jezelf zowat binnenstebuiten om toch wat te kunnen produceren.Dat smaakt heel erg vies en doet ook heel erg pijn, omdat je spieren zich tot een maximum aanspannen. Miserabel.. is het woord wat dan de gesteldheid wel aardig accuraat beschrijft... en in de spiegel is dan weinig fraais of vrolijks te zien.
Daar is ook een
sociaal emotioneel maatschappelijk equivalent van die ‘reisziekte’ door het
leven.
En die is ook vrij goed overdrachtelijk besmettelijk.
En die is ook vrij goed overdrachtelijk besmettelijk.
Dat geeft dan nog
niet zo veel als er werkelijk storm aan de hand is…. maar ja…. met zijn allen kotsend
over de reling gaan hangen, terwijl er rondom uitzicht is op een vlakke zee onder een blauwe
zon…..?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten